Վանո Սիրադեղյան՝ ՀՀ պետական, կուսակցական, հասարակական, գրական գործիչ, որը զբաղեցրել է մի շարք պետական առանցքային պաշտոններ:
Սիրադեղյանի մասին տեսակետները ծայրահեղ տարբեր են, տեղ-տեղ՝ իրար հակասող։
Առհասարակ նա մեր պատմության էջեր է մտել որպես հակասական կերպար:
Սիրադեղյանի ստեղծագործությանը բնորոշ է յուրատեսակ տխրությունը, ափսոսանքը, թեև նա նաև հմուտ է հումորային դրվագներ ստեղծելու մեջ:
Սիրադեղյանի արձակը ռիթմիկ է, պարբերաբար՝ համընկնող վերջավորություններով, ավելի հաճախ՝ ուղղակի տպավորվող համաչափությամբ:
1. Եկեղեցիներին ու գերեզմանոցներին անպաշտոն կապված մարդիկ միատեսակ ձանձրալի են, հավասարապես բթամիտ են:
2. Հիմա ոնց որ կուռքերը շատացել են: Հաշվի՛ր, որ չկան: Երբ ուրանում են գլխավորը, մանր բաները շատանում են:
3. Գիտե՞ս՝ ինչն է էս աշխարհի տունը քանդում. իրենից հետո բան թողնելու` մահկանացուի մեծամիտ ջանքը։ Այնինչ աշխարհը նրա թողածի կարիքը չունի։
4. Երբ մարդուս միտքը զբաղված է, ձեռքերն ապրում են իրենց կյանքով:
5. Դադարը (ժամանակավոր թե հավերժ) չեն զգում: Զգում են դադարից վերադառնալը։ Ինչպես ուշաթափությունից ետ գալն են զգում ու չեն զգում գնալը։
6. Այսքան գեղեցիկ, այսքան բնական լինեմ ու մեկ էլ չլինե՞մ… Չի կարող լինել: Ես ինչպե՞ս կիսեմ ինչ-որ սողունի ճակատագիրը:
7. Երկրի ձգողականությունը բավարար է մարդուս կանգուն պահելու համար, բայց բավարար չէ հոգեկան հավասարակշռությունը պահպանելու համար։
8. Արարողություններից զուրկ հայ կյանքում խաշ ուտելը միակ ամբողջական արարողությունն է, որ կապված չէ հուղարկավորության, ցեղասպանության և այլ արհավիրքների հետ:
9. Հանդարտ ընթացքի դեպքում Հայաստանը մեծ հայրենիք է:
10. Լածիրակների նորանոր ու նորածիլ բանդաները, որ այս երկրում կուսակցություններ են կոչվում, շարունակում են սնուցողին ու հարազատին կորցնելուց գլուխը կորցրած մարդկանց հոգին պղտորել:
Նյութը հրապարակման պատրաստեց vNews-ը
Կիսվե՛ք Ձեր ընկերների հետ