1952 թ. նոյեմբերին Կուրիլյան կղզիներում մեծ ողբերգություն տեղի ունեցավ:
Գիշերը Սևերո-Կուրիլսկ քաղաքի բնակիչներին արթնացրին ստորգետնյա ցնցումները:
Ինչպես ավելի ուշ պարզ դարձավ, դա յոթբալանոց երկրաշարժ էր, որի էպիկենտրոնը Կամչատկայի տակ էր գտնվում:
Հետևյալ երևույթն այս վայրերում հազվագյուտ չէր, և մարդիկ րոպեներ անց հանգիստ վերադարձան իրենց քնին:
Այդ ժամանակ ԽՍՀՄ-ում բնական աղետների մասին ահազանգման ոչ մի մեխանիզմ չէր գործում, հետևաբար ոչ ոք պատրաստ չէր հետագա իրադարձություններին:
Ստորգետնյա ցնցումներից 40 րոպե անց ցունամիի ութմետրանոց ալիք սկսվեց:
Այն պատեց քաղաքի ներքևի հատվածում գտնվող բոլոր տները:
Ապա սկսվեց երկրորդ ալիքը, որն արդեն 15 մ բարձրություն ուներ:
Այն ծածկեց ամենը՝ քաղաքը, տները, ավտոմեքենաները, մարդկանց:
Մարդկանց մի մասը տեղում մահացավ, մյուսները սառցակալեցին և ավելի ուշ զոհվեցին:
Մի քանի ամիս շարունակվում էին մարդկանց թաղումները:
Տեղի ռադիոկայանը SOS ազդանշան տվեց, սակայն Պետրոպավլովսկին ոչ մի կերպ ազդանշանը չհասավ, քանի որ այն քաոսային վիճակում էր գտնվում:
Սևերո-Կուրիլսկում ապրում էր շուրջ 6000 մարդ:
Ողբերգությունից հետո քաղաքից ոչինչ չմնաց, միայն մի քանի կառույցների ավերակներ, ինչպես նաև ԽՍՀՄ օդաչու Տալալիխինի արձանը:
Թե ինչքան մարդ է զոհվել քաղաքում, անհայտ է: Քաղաքում հուշարձան է տեղադրված, որի վրա փորագրված է 2236 մարդու անուն, որոնք զոհեր են ճանաչվել:
Ցունամին ծածկեց ոչ միայն Սևերո-Կուրիլսկը. դրա «զոհերը» դարձան նաև Պարամուշիր և Շումշու կղզիները:
Այս վայրերում 10500 քաղաքացի ու խորհրդային զինծառայող կար:
Տեղի պատմաբանները կարողացել են հաշվել առնվազն 8000 զոհի:
Թե քանի զինծառայող կար և նրանցից քանիսն է զոհվել, անհայտ է:
Նրանք, ովքեր ողջ էին մնացել, 1953 թ. տարհանվեցին:
Բնակելի վայրերի ավիրակներում կողոպուտ սկսվեց, և գերատեսչական հիմնարկներից մեկից հափշտակեցին սեյֆ, որում 270 000 ռուբլի կար:
Նման բնական աղետները շրջանի համար նորություն չէին:
Կուրիլյան կղզիները սուբդուկցիայի գոտի են համարվում, այսինքն՝ վայր, որտեղ մայրցամաքային ու օվկիանոսային սալիկների բախումներ են տեղի ունենում, որոնց արդյունքում երկրաշարժեր ու ցունամիներ են տեղի ունենում:
Ի դեպ, 1952 թ. երկրաշարժի էպիկենտրոնը ծովի մակարդակից 30 մ խորության վրա էր:
Երկրաշարժի արդյունքում ցրված էներգիան մի քանի անգամ գերազանցում էր 1948 թ. Աշխաբադի երկրաշարժի էներգիային, որը XX դարում հզորագույնն էր համարվում Հյուսիսային Ասիայում:
1956 թ.՝ Կուրիլյան ողբերգությունից հետո, ԽՍՀՄ-ում ստեղծեցին ցունամիի մասին զգուշացնող ծառայություն, որը գործում է մինչ օրս:
Նյութը հրապարակման պատրաստեց zNews-ը
Կիսվե՛ք Ձեր ընկերների հետ