Այսօր հեռախոսները դարձել են մեր առօրյայի անբաժանելի մասը։
Դեռ մի քանի տարի առաջ այն պարզապես հրաշք էր համարվում, որը կարողանում էր միայն հեռավորության վրա լսելի դարձնել մարդկանց ձայնը։
Իսկ այսօր հեռախոսը բազմաֆունկցիոնալ մուլտիմեդիային «կոմբայն» է։
Իհարկե, հիմնական գործառույթը շարունակում է նույնը մնալ, չնայած որ կապը դարձել է թվային և նաև տեսաձայնային :
Մարդկանց մեծ մասը հեռախոսը վերցնելով՝ ասում է «ալո»։ Այս բառն այնքան սովորական է դարձել, որ մենք չենք էլ մտածում՝ որտեղից է այն ի հյատ եկել և ինչ է նշանակում :
Չնայած որ հեռախոսի ստեղծողը համարվում է Ալեքսանդր Բելը, այս տեխնոլոգիայի զարգացմամբ ու տարածմամբ զբաղվել է հայտնի ամերիկացի գյուտարար Թոմաս Էդիսոնը:
Հենց նա էլ հորինել է այն բառը, որն այսօր լայնորեն կիրառվում է:
1877 թ. Էդիսոնը նամակագրության մեջ էր տելեգրաֆային ընկերություններից մեկի նախագահի հետ:
Նրանք խոսում էին նոր սարքավորման՝ ձայնային հաղորդագրություններ ուղարկելու և ընդունելու վերաբերյալ հստակ կանոններ սահմանելու մասին:
Ինքը՝ Էդիսոնը առաջարկեց սկսել խոսակցությունը «hullo» բառով : Իսկ ահա հեռախոսը ստեղծողը՝ Ալեքսանդր Բելը, այլ տեսակետ ուներ:
Նա տեղին էր համարում խոսակցությունը սկսել «ahoy» բառով:
Արդյունքում ապրելու իրավունք ստացավ Էդիսոնի տարբերակը, որը մենք այսօր ևս օգտագործում ենք: «Hullo»-ն ձևափոխվել է «ալլո»-յի :
Էդիսոնի գաղափարը ոչ բոլոր երկրներում է տարածվել : Օրինակ՝ Իսպանիայում հեռախոսազրույցը սկսում են «դիգա» (խոսե՛ք) բառով, Ճապոնիայում՝ «մոսի-մոսի» (խոսում եմ, խոսում եմ), Չինաստանում՝ «վեյ» (հե՜յ), Կորեայում՝ «յոբոսեյո» (նայե՛ք այստեղ), արաբները նախընտրում են «մերհաբա» (բարև) տարբերակը, իսկ իսրայելցիները՝ «շալոմ» (խաղաղություն):
Նյութը հրապարակման պատրաստեց zNews-ը
Կիսվե՛ք Ձեր ընկերների հետ