7 անսպասելի եզրակացություն, որոնց կարելի է հանգել հարսանիքից 10 տարի անց:

1. Ամուսնությունից հետո առաջին տարին շատ սարսափելի է

Հենց այդ առաջին տարում են սև մտքեր այցելում՝ իսկ գուցե սա սխա՞լ էր: Գուցե մենք իզո՞ւր այս ամենը ձեռնարկեցինք, և ոչինչ չի՞ ստացվի:

«Ընդմիշտ» բառն ուժեղ է: Այն սկզբում վախեցնում է:

Միայն հետո ես հասկանում, որ վախենալը նորմալ է, երբ պարզ է դառնում, որ այդ «ընդմիշտ»-ը լավագույնն է, որ կարող էր պատահել կյանքում:

2. Բոլոր մարդիկ սխալվում են

Սխալվելը նույնիսկ լավ է՝ հասկանում ենք մենք տարիների ընթացքում:

Իսկ հետո զուգընկերն է սխալվում:

Ոչ մի իմաստություն չի օգնում այն պահին, երբ զուգընկերդ մեծ սխալ է անում, գրեթե ճակատագրական: Այդ ժամանակ մոռանում ես, որ սխալները նորմայի տարբերակ են, որ առանց դրանց ոչինչ չի լինում:

Ուրիշի սխալներն ընդունելը շատ ավելի դժվար է, քան սեփականները:

Բոլորը յուրովի են ընկալում հասկացությունը՝ ինչն աններելի մեղք համարել, բայց վաղ թե ուշ յուրաքանչյուրն ընտրության առաջ է կանգնում՝ սիրելիին տա՞լ սխալվելու իրավունք, թե՞ համարել, որ դա չափազանց է:

3. Մարդիկ փոխվում են

Հասուն մարդուն վերադաստիարակել հնարավոր չէ, բայց մարդիկ կարողանում են իրենք իրենց վերադաստիարակել: Եվ հանկարծ կարող է պարզվել, որ բոլորովին այն մարդու հետ չեք ապրում, ում հետ մի ժամանակ մատանիներ փոխանակեցիք:

Մարդիկ փոխում են մարմինը, սովորությունները, աշխատանքը, հայացքները և համոզմունքները: Գործընթացը գրավում է, ու եթե ձեր բախտը բերի, միասին փոխվեք, երբեք չեք ձանձրանա:

Բայց կարող եք հայտնվել մարդու կողքին, ում հետ այլևս չեք ուզում լինել, որովհետև նա բոլորովին նման չէ նրան, ում սիրահարվեցիք շատ տարիներ առաջ:

4. Երեխան առաջին տեղը կզբաղեցնի

Ընդհանրապես, նորմալ մարդու դեպքում առաջին տեղում միշտ ինքն է, հետո միայն՝ մյուսները: Երբ ընտանիք է ստեղծվում, քեզնից հետո առաջին տեղում զուգընկերդ է, ձեր երջանկությունը և մնացած ամեն ինչը:

Հետո երեխաներ են ծնվում և դառնում ավելի կարևոր, ավելի գլխավոր, ավելի առաջնային: Դժվար է երկու փաստ հասկանալ.

Սիրելիդ քեզ համար այլևս թիվ մեկը չէ,

Դու սիրելիիդ համար թիվ մեկը չես:

Ձեր զգացմունքները չեն փոխվում, նույնիսկ ավելի են ուժեղանում և ամրանում, պարզապես ձեզնից յուրաքանչյուրն արդեն երեխա ունի, և նա ավելի կարևոր է դառնում:

5. Ոչ ոք չի գնահատի զոհողությունները

Երբեք, ոչ մի դեպքում, ոչ մի պատրվակով չի կարելի ընտանիքի համար զոհողություն անել: Դրանք ոչ ոքի պետք չեն, դրանք ոչ ոք չի գնահատի: Ամենը, ինչ դուք անում եք հանուն ընտանիքի, արվում է, որովհետև դա ձեզ դուր է գալիս: Եթե ընտանիքում որևէ մեկը զոհի դերում է, դա արդեն ընտանիք չէ, այլ կտտանքների խուց:

Երբ կես ժամով շուտ եք արթնանում հանգստյան օրը բոլորի համար նախաճաշ պատրաստելու համար, որովհետև սիրում եք պատրաստել և ուզում եք ուրախացնել սիրելիներին, դա հոգատարություն է, նվեր: Բայց երբ զարթուցիչի ձայնով վեր եք թռչում և գնում այդ սատանայի տարած նախաճաշը պատրաստելու, որովհետև այդպես է պետք հանուն ընտանեկան հրաշալի ծեսերի, դա զոհողություն է:

Սա պարզ, փոքր օրինակ է, քանի որ խոշոր մասշտաբների զոհողությունները (կարիերա, ընկերներ, ծնողներ, հոբբի) շատ ավելի վատ են, և դրանց ընդհանրապես հասցնել պետք չէ:

6. Ճիշտ չէ, որ բոլորը նույն կերպ են երջանիկ

Նույնիսկ նույն ընտանիքը տարբեր տարիների տարբեր կերպ է երջանիկ:

Երբ խնդիրներ են առաջանում, ծնողների, ընկերների խորհուրդներն արժեք չունեն:

Այդ պատճառով է այդքան կարևոր փնտրել սեփական երջանկությունը, թեկուզ այն բոլորովին չի համապատասխանում ուրիշների պատկերացումներին:

7. 10 տարին շատ քիչ է

Երբ ես հատեցի «10 տարի ամուսնացած եմ» սահմանը, պարզվեց՝ դա շատ է: Բավական մեծ փորձ ես ունենում:

Սակայն 10 տարի հետո ամեն ինչ նոր է սկսվում, որովհետև ամենաուժեղ սերը միշտ լինում է միայն այստեղ և հիմա: Հավանաբար 15, 20 և շատ տարիներ անց էլ իրավիճակը նույնն է:

Նյութը հրապարակման պատրաստեց zNews-ը

Կիսվե՛ք Ձեր ընկերների հետ