2016 Թ.

Արցախի N զորամասերից մեկում առողջական խնդրով զինվորը դիմում է ԲԿ։

2-3 օր բուժում ստանալուց հետո զինվորի ինքնազգացողությունը կտրուկ վատանում է։

Բուժող բժիշկը՝ Արցախյան 44-օրյա պատերազմում անհմահացած սպա Նարեկ Մեսրոպյանն էր, ով դիմում է հրամանատարին։

Հրամանատարը վարորդի և բժշկի հետ զինվորին տեղափոխում են Ստեփանակերտի զինվորական հոսպիտալ, անձամբ հետևելով բոլոր ստուգումները (զինվորի կողմից խաբեությունը «հայրական ապտակների» գին էր ունենալու հրամանատարի կողմից)։

Ստուգման ժամանակ սառնասիրտ ու անվրեպ հայացքով նայում էր զինվորին, հետո բժշկին։

-Անհապա՜ղ պետք է վիրահատել, հակառակ դեպքում արյան վարակ է ստանալու, ու… պետք է տեղեկացնել ծնողներին, ստանալ համաձայնություն

-ասեց բժիշկը հրամանատարին։

Հրամանատարը, փոխելով դեմքի արտահայտությունը, արտահայտեց մտահոգությունն ու տեղից շարժվելով ասաց.

-Բա ո՞ւմ ես սպասում, Այտա՜,

Արագացրու, շուտ շարժվի տեղիցդ միանգամից վիրահատարան, ես եմ իրա ծնողը հիմա։

Զինվոր հել վիրահատարանի ճանապարհին կհագնվես, չէ չնայած պետք չի հագնվել …Բրդելով ու անհանգստացած ուղեկցեց զինվորին վիրահատարան, ու սպասեց մինչև վերջանա վիրահատությունը.

Համոզվեց որ ամեն բան կարգին է զինվորի հետ, նոր գնաց Զորամաս։

Հրամանատարը Կարեն Ջալավյանն էր՝ Քյոխը, իսկ զինվորը՝ ես։

Լույսերի մեջ մնաս, բժիշկ Մեսրոպյան ջան… 🙏🏻

Աստված քեզ պահապան, ՀՐԱՄԱՆԱՏԱՐ…

Արմինե Դովլաթբեկյան