… Մի օր մի կին գալիս է Աստծու մոտ: Նրա մեջքը կորացել էր մեծ պարկի ծանրությունից:
– Դու հոգնե՞լ ես, կին, – անհանգստանում է Տերը, – իջեցրու ուսերիցդ բեռը և նստիր, հանգստացիր:
– Շնորհակալ եմ, ես երկար չեմ մնա, – հրաժարվում է կինը: – Ուղղակի խնդրեմ, և անմիջապես վերադառնամ: Եվ հետո եթե հանկարծ այս ընթացքում ինչ-որ բան պատահած լինի՝ ես ինձ երբեք չեմ ների:
– Ի՞նչը դու պատրաստ չես ներել քեզ:
– Եթե ինչ-որ բան պատահի երեխայիս հետ: Ի դեպ՝ ես հենց դրա համար էլ եկել եմ, որ խնդրեմ. Տե՛ր, փրկիր և պահպանիր նրան:
– Ես հենց միայն դա էլ անում եմ, – լրջացած ասում է Տերը: – Մի՞թե ես քեզ պատճառ եմ տվել կասկածելու իմ հոգատարությանը:
– Ոչ, բայց … այս կյանքում այնքան վտանգներ կան, վատ ազդեցություն, կտրուկ շրջադարձեր: Եվ նրա տարիքն է այդպիսին. Նա ուզում է ամեն ինչ փորձել, ամեն տեղ մտնել, ինչ-որ կերպ ինքնահաստատվել: Ես շատ եմ վախենում, որ նա կշեղվի ճանապարհից, ինքն իրեն կվնասի և ցավ կզգա:
– Դե, հաջորդ անգամ նա ավելի զգույշ կլինի, քանի որ նա իր մաշկի վրա կզգա, թե դա ինչ ցավ է, – պատասխանում է Տերը: – Սա շատ լավ փորձ է: Ինչո՞ւ չես ուզում թույլ տալ, որ նա սովորի:
– Որովհետև ուզում եմ նրան ազատել ցավից, բացականչում է մայրը: – Տեսնո՞ւմ ես. Ես միշտ ինձ հետ տանում եմ ծղոտով լի պարկ, որպեսզի ծղոտը փռեմ այնտեղ, որտեղ կարող է նա ընկնել:
– Եվ հիմա դու ուզում ես, որ ես բոլոր կողմերից ծղոտո՞վ ծածկեմ նրան: Լավ, նայի՛ր:
Եվ Աստված անմիջապես ստեղծում է ծղոտի մի ամբողջ կույտ և այն գցում աշխարհ: Նա ծղոտե օղակի մեջ է առնում այդ կնոջ որդուն՝ նրան արգելափակելով բոլոր վտանգներից, բոլոր գայթակղություններից ու փորձություններից և միևնույն ժամանակ կյանքից: Կինը տեսնում է, որ որդին փորձում է ծղոտի միջով անցնել, բայց ապարդյուն: Որդին փորձում է կոտրել ծղոտի օղակը, բայց ընկնում հուսահատության, ապա ցասման մեջ: Իսկ վերջում նա հանում է լուցկին և կրակի տալիս ծղոտը: Կրակը բռնկվում է և ամբողջ պատկերը բառացիորեն պատվում է ծխով:
– Որդի՜ս, – ճչում է կինը: – Որդի՜ս, ես գալիս եմ օգնության:
– Ցանկանու՞մ ես ավելի շատ ծղոտ նետել կրակի մեջ, – հարցնում է Աստված:
– Հիշի՛ր. Որքան ավելի շատ են ծղոտ փռում ծնողները, այնքան ավելի ուժեղ կլինի ցանկացած գնով դրա միջով անցնելու ցանկությունը: Եթե դա չի հաջողվում, մարդն ընդհանրապես կարող է այրել կյանքը:
Ի վերջո, նա չգիտի, թե որն է ցավը, և որն է ընտրության ազատությունը … Դու կարծում ես, որ սա ծղոտով լի պարկ է, բայց իրականում սա խնդիրներով լի պարկ է: Այն պարունակում է բոլոր սարսափները, որ զգում ես, բոլոր զգուշավորությունները, որ ապրում են քո մեջ, բոլոր վախերը, որով լցված ես: Այն ամենը, ինչի մասին դու մտածում և անհանգստանում ես, ուժ է ստանում և աճում է, քանի որ դրանով էներգիա ես հաղորդում այդ ամենին: Հենց այդ պատճառով էլ քո բեռն այդքան ծանր է, և քո մեջքդ էլ այդքան հոգնած …
– Այսինքն ես չպե՞տք է հոգ տանեմ իմ որդու մասին: Եվ դո՞ւ ես ինձ սա ասում, Տե՛ր:
– Հոգ տար – որքան ուզում ես: Բայց դու չպետք է անհանգստանաս: Ի վերջո, ես էլ եմ մտածում նրա մասին: Թույլ տուր անել իմ գործը: Պարզապես մի խանգարիր ինձ: Բայց սա, ինչպես հասկանում եմ, հավատքի հարց է …
Նյութը հրապարակման պատրաստեց zNews-ը
Կիսվե՛ք Ձեր ընկերների հետ
