Ալեքսանդր Մակեդոնացու աշխարհանվաճ արշավանքը անցավ Հայաստանի կողքով:

Բայց և այնպես Եփրատն անցնելիս նա պաշարեց հայկական մի բերդ:

Մակեդոնական բանակը 3 օր շարունակ գրոհ ձեռնարկեց, սակայն ամրոցը մնաց անառիկ:

4–րդ օրը բերդի աշտարակից հայերը կախեցին մի լավաշ:

– Հայերը անձնատուր են լինում – զեկուցեցին զորավարին:

– Ինչպե՞ս,- հարցրեց Ալեքսանդր Մակեդոնացին :

– Նրանք լավաշ են կախել բերդի աշտարակից:

– Լավաշն ի՞նչ բան է:

– Հայկական նրբաթերթ հաց է:

– Անձնատուր լինողը սպիտակ դրոշ կկախի, այլ ոչ թե լավաշ: Նրանք հաշտություն ու խաղաղություն են առաջարկում: Հայերն ուզում են ասել, թե մարդն աշխարհ է գալիս հաց ուտելու և ապրելու համար, և ոչ թե զենք վերցնելու ու կռվելու:

– Հիմա ի՞նչ անենք, զորապետ:

– Վերացրեք պաշարումը և շարժվեք առաջ: Թող հացապաշտ հայերը վայելեն իրենց հացն ու խաղաղությունը: Հացի դեմ չի կարելի նիզակ ճոճել: Աստվածները յոթ տարի շուտ են մահ պարգևում նրան, ով կռիվ է գնում հացի դեմ, -ասաց Ալեքսանդր Մակեդոնացին:

Իսկապես, որ հացը հայի համար միշտ էլ սուրբ է եղել, իսկ սրբություններն, ինչպես Աստվածն ու հայրենի հողը, անչափելի են:

Նյութը հրապարակման պատրաստեց zNews-ը

Կիսվե՛ք Ձեր ընկերների հետ