Միջնադարն այն ժամանակաշրջանն էր, որի ընթացքում հնարավոր ու անհնարին ամեն բան կարող էր իրականություն դառնալ։ Խարույկի վրա այրելն ու վհուկների դաժան որսն այս շրջանի միակ սարսափը չէին։
Պարզվում է, որ միջնադարում բժշկությունը զարգացած չէր նաև այն պատճառով, որ կանանց արգելված էր հանվել բժշկի ներկայությամբ, այդ պատճառով կանայք հաճախ էին մահանում, որովհետև չէին կարողանում պատշաճ հետազոտվել։
Այսպես՝ ժամանակի ընթացքում իբր թե նրանց գործը հեշտացնելու համար ստեղծվեցին այսպիսի արձանիկներ, որոնք մանեկենի գործառույթ պետք է իրականացնեին կանանց համար։ Այս մանեկենները դրված էին յուրաքանչյուր բժշկի սենյակում։ Կանանց այցելության դեպքում բժիշկը տալիս էր մանեկենը ու խնդրում, որ կինը մանեկենի վրա բացատրի, թե կոնկրետ նրա որ հատվածն է ցավում, քանի որ կինը հանվել չէր կարող։
Լինում էր նաև այնպես, որ կինն ինքն էր տանում մանեկեն իր հետ, որն ավելի լավ էր արտացոլում իր մարմնակազմությունը, ու որի վրա նա ավելի լավ կարող էր ցուցադրել, թե որ հատվածից է կոնկրետ գանգատվում։
Բայց քանի որ հիվանդը միշտ չէ, որ կարող է ճիշտ կողմնորոշվել, թե որ հատվածն է խնդրահարույց, առավել ևս, քանի որ հիվանդի ոչ բոլոր օրգաններն էին արձանիկի վրա տեսանելի, արդյունքում նրանցից շատերը մահանում էին սխալ բուժման արդյունքում։
Այսինքն՝ այն մեթոդը, որը ստեղծվել էր ավելի շատ կանանց փրկելու ու օգնելու համար, դարձավ պատճառ նրա, որ ավելի շատ կին մահացավ սխալ ախտորոշման ու սխալ բուժման արդյունքում։ Արձանիկը դարձավ ամենաշատ կին «սպանած» արձանիկն աշխարհում։
Նյութը հրապարակման պատրաստեց zNews-ը
Կիսվե՛ք Ձեր ընկերների հետ
