«Իմ ամենամեծ թուլությունը բռնկուն լինելն է: Բայց փառք Աստծո, ես հիմա այդքան էլ բռնկուն չեմ, ինչպես նախկինում»-ասում է դերասան, ռեժիսոր 65-ամյա Մել Գիբսոնը և ներկայցնում կյանքի իր կանոնները, որոնցով ապրում է։
Ես ոչ մեկին չեմ սպանել:
Իմ ամենամեծ թուլությունը բռնկուն լինելն է: Բայց փառք Աստծո, ես հիմա այդքան էլ բռնկուն չեմ, ինչպես նախկինում:
Ես երբեք ինձ վրա չեմ զգացել Աստծո զայրույթը:
Լրագրողները մարդու միակ տեսակն են, որ պատրաստ են քեզ ողջ-ողջ խժռել:
Ցանկացած փոփոխություն ուղեկցվում է ցավով: Եթե դու ցավ չես զգում, ուրեմն՝ ոչինչ չի փոխվել:
Սիրո՞ւմ եմ ես արդյոք նրանց, ովքեր ատում են ինձ: Նրանք ինձ դուր չեն գալիս, բայց ես նրանց սիրում եմ:
Ես սիրում եմ կանանց, քանի որ կինը Աստծո լավագույն մտահղացումն է: Իսկ եթե կանայք ցանկանում են նմանվել տղամարդուն, այսինքն՝ մեկ քայլ իջնեն, դե ինչ, թող այդպես լինի:
Ինձ դուր է գալիս հայր լինելը: Այդպես դու երիտասարդանում ես: Սա կյանքը վերստին սկսելու հնարավորություն է, կյանքին այլ տեսանկյունից նայելու ձև:
Երեխաներից ավելին ենք սովորում, քան՝ նրանք մեզնից:
Ես առաջին անգամ մտածեցի ռեժիսոր դառնալու մասին 16 տարեկանում, ես այն ժամանակ ուզում էի ֆիլմ նկարահանել վիկինգների մասին՝ հին նորվեգական լեզվով, որն այն ժամանակ ուսումնասիրում էի: Հիմար գաղափար է, այո՛: Սակայն, հենց այդ պատճառով ես ռեժիսոր դարձա:
Խաղալ՝ նշանակում է խաբել: Դերասանի արվեստը խաբելու նուրբ արվեստ է և երկար ժամանակ ինձ վճարում էին միայն նրա համար, որ ես գիտակցաբար ստում եմ տեսախցիկի առջև:
Մարդը դանդաղ է մահանում: Միթե՞ մեր կյանքի տարբեր իրադարձություններ դրանք մահվան էտապներ չեն: Միթե՞ կյանքը հատվածաբար չի հեռանում մեզնից:
Որքան աննկատ է չարը, այնքան վտանգավոր է: Սատանան ճակատի վրա ցուցանակ չունի, վրան գրված՝ սատանա:
Չարը գտնում է մեզ հասնելու տարբեր ճանապարհներ, սակայն կա մեկ ընդանուրը՝ առաջին հերթին չարը համոզում է մեզ, որ ինքը գոյություն չունի:
Ձեր թշնամիներին պաղպաղակ տվեք:
Ի՞նչ է անում լավ կինոն մարդու հետ: Զվարճացնո՞ւմ է, իսկ գուցե սովորեցնո՞ւմ, կամ բարձրացնո՞ւմ: Լավ ֆիլմը անում է այս ամենը միաժամանակ: Հակառակ դեպքում դու ուղղակի ժամանակ ես վատնում էկրանի դիմաց:
Ֆիլմերի մեծամասնությունը ժապավենի կույտ է, եթե ուսումնասիրենք:
Երբեմն ինձ թվում է, որ մարդկության ամենամեծ ունակությունը մոռանալու ունակությունն է:
Երազանքները միշտ խղճուկ են երևում թղթի վրա:
Ես երբեք չեմ ասել, որ պատրաստ եմ մեռնել՝ զենքը ձեռքիս:
Ես դեռևս սպասում եմ իմ շանսին:
Ես ինձ ո՛չ ավստրալիացի եմ համարում, ո՛չ ամերիկացի: Ես հիբրիտ եմ, և ես հրաշալի եմ ապրում այդ մտքի հետ: Քանի որ և՛ Ամերիկան, և՛ Ավստրալիան հրաշալի երկրներ են:
Նյութը հրապարակման պատրաստեց zNews-ը
Կիսվե՛ք Ձեր ընկերների հետ