Հայաստան ասելիս
Հայաստան ասելիս այտերս այրվում են,
Հայաստան ասելիս ծնկներս ծալվում են,
Չգիտեմ ինչու է այդպես:
Հայաստան ասելիս շրթունքս ճաքում է,
Հայաստան ասելիս հասակս ծաղկում է,
Չգիտեմ ինչու է այդպես:
Հայաստան ասելիս աչքերս լցվում են,
Հայաստան ասելիս թևերս բացվում են,
Չգիտեմ ինչու է այդպես:
Հայաստան ասելիս աշխարհը իմ տունն է,
Հայաստան ասելիս էլ մահը ո՞ւմ շունն է…
Կմնամ, կլինեմ այսպես:
Հ․Գ․ Այս բանաստեղծությունը կարդալիս հասկանում ես, թե որքան հայրենասեր մարդ է Սահյանը: Բանաստեղծությունում արտացոլվում է Սահյանի հարգանքն ու սերը հայի ու իր հայրենիքի Հայաստանի նկատմամբ:Հայաստան բառն արտասանելիս ամեն ինչ կարծես փոխում է իր իմաստն ու բնույթը և քեզ պարուրում է այնպիսի մի զգացում, որ անգամ մահը սարսափելի չի թվում:
